برنامه نویسی کودکان و نوجوانان

- مانند دیسکاوری، ایالات متحده آمریکا، کانال یادگیری برنامه نویسی کودکان در تبریز ، و کانال خانوادگی- نیز حجم زیادی از برنامه‌های کودکان را به همراه داشتند. بنابراین ظهور کابل به تنوع بیشتری در ارائه تلویزیون برای کودکان منجر شد.

اولین کانال کابلی کاملاً کودکانه، نیکلودئون، در سال 1979 راه اندازی شد. این کانال تکرار (تکرار قسمت هایی که قبلاً روی آنتن رفته بود) سریال های قدیمی شبکه و همچنین برنامه های اصلی که هم سرگرم کننده و هم آموزشی بودند را ارائه می داد. در اوایل دهه 2000، نیکلودئون رهبر رتبه بندی واضح در برنامه نویسی کودکان بود و نمایش های موفقی مانند Dora the Explorer، Blue's Clues، SpongeBob SquarePants و Jimmy Neutron را ارائه می کرد. نیکلودئون همچنین در سال 2004 3 میلیارد دلار از فروش محصولات مرتبط به دست آورد و نشان داد که تجارت (پیوست کردن محصولات به برنامه های تلویزیونی یا فیلم ها) می تواند یک جنبه بسیار سودآور در برنامه های کودکان باشد.

نگرانی در مورد کیفیت

در طول سالیان متمادی، افراد زیادی در مورد برنامه نویسی کودکان در تبریز  تاثیرات تلویزیون بر جوانان مطالعاتی انجام داده اند. یکی از مسائل مهمی که در این تحقیق به وجود آمده است مربوط به قرار گرفتن کودکان در معرض خشونت در تلویزیون است. کنگره ایالات متحده در اوایل سال 1952 جلساتی در مورد میزان خشونت در برنامه های تلویزیونی برگزار کرد. پس از جلسات استماع اضافی در سال 1964، کنگره گزارشی منتشر کرد که نقش تلویزیون را در رشد کودکان به رسمیت شناخت و از کیفیت برنامه های تلویزیونی انتقاد کرد. در سال 1972، دولت ایالات متحده نتایج یک مطالعه در مقیاس بزرگ را در مورد تأثیرات خشونت تلویزیونی بر کودکان منتشر کرد. این تحقیق نشان داد که تماشای برنامه های خشن در تلویزیون باعث افزایش رفتار پرخاشگرانه کودکان، کاهش حساسیت آنها نسبت به درد و رنج دیگران و ترس بیشتر آنها از دنیای اطراف می شود.

بسیاری از مطالعات بعدی این تأثیرات قرار گرفتن کودکان در معرض خشونت تلویزیونی را تأیید کردند. با این وجود، شبکه‌های تلویزیونی به پخش برنامه‌هایی با محتوای خشونت‌آمیز ادامه دادند زیرا بینندگان را جذب می‌کرد. مورد توجه قرار گرفت و رتبه های بالایی دریافت کرد. به گفته مری ال. گاوین در مقاله آنلاین سال 2005 «چگونه تلویزیون بر فرزند شما تأثیر می گذارد»، یک کودک متوسط آمریکایی می تواند انتظار داشته باشد که تا سن هجده سالگی دویست هزار عمل خشونت آمیز را در تلویزیون ببیند. ایرانیان سایبر در پاسخ به نگرانی‌های فزاینده در مورد قرار گرفتن کودکان در معرض خشونت تلویزیونی، در سال 1992 شبکه‌های پخش یک سیستم رتبه‌بندی را اتخاذ کردند که برای همه برنامه‌های دارای محتوای خشونت‌آمیز توصیه‌های روی صفحه ارائه می‌کرد. قانون سیاست ارتباطات از راه دور در سال 1996 تلاش  برنامه نویسی کودکان در تبریز برای محافظت از کودکان در برابر خشونت در تلویزیون را با الزام تمام تلویزیون های جدید به یک تراشه V-چیپ مجهز کرد - دستگاهی که می تواند رتبه بندی برنامه ها را تشخیص دهد و برنامه هایی را که حاوی سطح غیرقابل قبول خشونت

رتبه بندی محتوای تلویزیون

در دهه 1990، تولیدکنندگان عمده برنامه های تلویزیونی کودک با هم همکاری کردند تا یک سیستم رتبه بندی ایجاد کنند. با الگوبرداری از سیستم رتبه‌بندی مورد استفاده برای فیلم‌های نمایشی، قصد داشت والدین را در مورد محتوای برنامه‌ای که ممکن است برای بینندگان جوان‌تر نامناسب باشد، آگاه کند. رتبه‌بندی‌ها در فهرست‌های تلویزیونی روزنامه، در توضیحات برنامه‌های کابلی و ماهواره‌ای، و در پانزده ثانیه اول نمایش‌ها روی صفحه نمایش داده می‌شوند. در اینجا رتبه بندی های مختلف و معنای آنها آمده است:

TV-Y: مناسب برای همه کودکان.

TV-Y7: برای کودکان هفت ساله و بزرگتر  برنامه نویسی کودکان در تبریز که می توانند بین تظاهر و واقعیت تمایز قائل شوند. ممکن است حاوی خشونت خفیف فانتزی یا کمدی باشد.

TV-Y7-FV: برای کودکان هفت ساله و بالاتر. ممکن است خشونت فانتزی شدیدتری نسبت به TV-Y7 داشته باشد.

TV-G: مناسب برای مخاطب عام است، اما به طور خاص برای کودکان کارگردانی نمی شود. حاوی خشونت، محتوای جنسی، یا زبان تند کمی است یا اصلاً وجود ندارد.

TV-PG: راهنمایی والدین پیشنهاد می شود. ممکن است  برنامه نویسی کودکان در تبریز حاوی مضامین نامناسب برای کودکان کوچک‌تر باشد و شامل یک یا چند مورد از موارد زیر باشد: خشونت متوسط (V)، برخی موقعیت‌های جنسی (S)، زبان تند گاه به گاه (L)، یا گفتگوی وسوسه‌انگیز (D).