برنامه نویسی کودکان و نوجوانان

علاوه بر این، قرار گرفتن در معرض برنامه نویسی کودکان رسانه ها پیش بینی کننده مقطعی محدودیت غذایی در دختران 5 ساله بود (دامیانو، پکستون، و همکاران، 2015). این یافته‌ها نشان می‌دهد که رسانه‌های کودکان احتمالاً اطلاعاتی درباره ایده‌آل‌های ظاهری و ارتباط آن‌ها با اندازه واقعی بدن ارائه می‌دهند، که ممکن است در سنین بعدی درونی شود.

عوامل همسالان نیز برای تأثیرگذاری بر توسعه نگرش های تصویر بدن در مدل های اجتماعی-فرهنگی و زیست روانی-اجتماعی پیشنهاد شده است و از نقش تأثیرات همسالان در دختران جوان حمایت می شود. در یک مطالعه طولی بر روی دختران 5 تا 8 ساله، نارضایتی ادراک شده از بدن همسالان، توسعه نارضایتی از بدن را 1 سال پیش‌بینی کرد.

بعداً (دانت و تیگمان، 2006 ب)، و در برنامه نویسی کودکان یک مطالعه مقطعی روی دختران 5 ساله، گفتگوهای ظاهری همسالان (مثلاً در مورد لباس و مو) محدودیت غذایی را پیش بینی کردند (دامیانو، پکستون، و همکاران، 2015). .

دو مطالعه تجربی همچنین تأثیرات اجتماعی-فرهنگی را در ایجاد نگرانی های تصویر بدن در کودکان خردسال دخیل می دانند. دیتمار و همکارانش (2006) دریافتند که دختران 5 تا 8 ساله ای که در معرض تصاویر باربی قرار گرفتند، در مقایسه با آنهایی که در معرض Emme (عروسک سایز 16 آمریکایی) قرار داشتند،

 احترام کمتری نسبت به بدن و تمایل بیشتری به لاغری داشتند. بدون عروسک این اثر قبلاً در دختران 5.5 تا 6.5 ساله مشهود بود، اما در دختران 6.5 تا 7.5 ساله بارزتر بود. جالب اینجاست که در گروه سنی بالاتر، قرار گرفتن در معرض Emme منجر به افزایش تمایل به لاغر شدن در بزرگسالی می شود. نویسندگان پیشنهاد می‌کنند که برای این دختران مسن‌تر که ممکن است ایده‌آل لاغر را درونی کرده باشند، این عروسک ممکن است نمایانگر آینده‌ای ممکن اما ترسناک باشد.

والدین سومین تأثیر اجتماعی-فرهنگی برنامه نویسی کودکان پیشنهادی بر رشد تصویر بدن هستند. یک مطالعه تجربی اخیر توسط پرز، کرون ون دیست، اسمیت و اسلدک (2016، دیدگاه اولیه) از رابطه بین نارضایتی از بدن مادر و نارضایتی بدن در دختران 5 تا 7 ساله آنها پشتیبانی می کند. هم دختران و هم مادرانشان یک ارزیابی مصاحبه از تعدادی نگرش تصویر بدن را تکمیل کردند.

 علاوه بر این، هم دختران و هم مادرانشان به طور تصادفی ایرانیان سایبر به (الف) یک فعالیت آینه ای که در آن فقط از آنها خواسته می شد نظرات مثبتی در مورد بدن خود بدهند، یا (ب) یک فعالیت آینه ای که در آن هیچ دستورالعملی در مورد آنچه باید بگویند وجود نداشت، اختصاص داده شدند. ، و نظرات آنها در طول این فعالیت ثبت شد.

مادران و دختران به طور مستقل فعالیت آینه را تکمیل کردند. به عنوان شاخص رضایت از بدن، تعداد نظرات مثبت (یعنی رضایت) و منفی (یعنی نارضایتی) از بدن شمارش شد. در مرحله بعدی مطالعه، مادران و دختران با هم به فعالیت آینه‌ای پرداختند و به مادران همان دستورالعمل‌هایی داده شد که در مرحله اول دریافت کردند. آنها دریافتند که درونی سازی ایده آل لاغر توسط دختران به طور قابل توجهی با نارضایتی از بدن مادر و عینیت بخشیدن به خود و خود شیئی شدن دختران با خود شیئی شدن مادر مرتبط است. در شرایط آینه مشترک، پرز و همکاران.

(2016) مشاهده کردند که وقتی مادران برنامه نویسی کودکان در مورد بدن خود مثبت صحبت می کردند، دختران نیز تمایل بیشتری به صحبت مثبت در مورد بدن خود داشتند. آنها دریافتند که دختران پس از قرار گرفتن در معرض نظرات مادر، نظرات مثبت و منفی خود را تغییر می دهند تا با پاسخ های مادرانشان همخوانی بیشتری داشته باشند. نویسندگان به این نتیجه رسیدند که مطالعه آنها شواهدی ارائه می دهد که دختران جوان نگرش های تصویر بدن خود را بر اساس نگرش های مادرانشان مدل می کنند.

متغیرهای روانشناختی، به ویژه عزت نفس پایین و علائم افسردگی، نیز برای کمک به ایجاد نارضایتی از بدن در مدل‌های زیستی-روانی اجتماعی توسعه نارضایتی از بدن پیشنهاد شده‌اند (راجرز، مک‌لین، و همکاران، 2015). این عوامل برای پیش‌بینی رشد بعدی نارضایتی از بدن در نوجوانان دختر و پسر پیدا شده‌اند (به عنوان مثال، پکستون و همکاران، 2006).

علاوه بر این، ویژگی‌های کمال‌گرا در ایجاد عوامل خطر برای اختلالات خوردن، از جمله نگرانی‌های مربوط به وزن و شکل در دختران نوجوان نقش داشته است (به عنوان مثال، Wade، Wilksch، Paxton، Byrne، و Austin، 2015). با این حال، تحقیقات کمی وجود دارد که روابط بین این متغیرها را در کودکان خردسال بررسی کرده باشد. با این حال، در تحقیقات اخیر، نیکولز و همکاران. (2016) دریافتند که در دختران و پسران 6 ساله، اعتماد به نفس پایین‌تر کودک با عزت نفس پایین‌تر مرتبط است.

 علاوه بر این، کمال گرایی اجتماعی تجویز شده و برنامه نویسی کودکان خودگرای بالاتر کودکان با احترام به بدن پایین تر و محدودیت غذایی بیشتر در پسران و دختران مرتبط بود. اگرچه این یافته ها بر اساس داده های مقطعی است، آنها پیشنهاد می کنند که روابط بین این متغیرها باید بیشتر در کودکان خردسال بررسی شود.